W okresie międzywojennym szkoła w Sielczyku była szkołą I stopnia o jednym nauczycielu. Mieściła się w drewnianym dwuizbowym budynku, postawionym ok. 1933 roku przez mieszkańców wsi. Przez okres wojny i okupacji, jak również pierwsze lata powojenne sytuacja lokalowa była trudna, gdyż budynek wymagał gruntownego remontu. Znajdowała się w nim jedna izba lekcyjna o powierzchni 48 m2 pozwalająca na 38 miejsc w ławkach oraz mieszkanie dla nauczyciela. Dopiero w 1962 roku staraniem ówczesnego kierownika szkoły, Jerzego Doroszuka, rozpoczęto budowę murowanego budynku, w którym ulokowano wiejską świetlicę, klubokawiarnię, 3 sale lekcyjne oraz pokój kierownika. Oprócz Szkoły Podstawowej w wyżej wymienionym budynku istniała Szkoła Przysposobienia Rolniczego, do której uczęszczała wieczorowo młodzież. Im bardziej normalizowała się sytuacja gospodarcza i polityczna kraju, tym większe oczekiwania stawiano szkole. W 1969 roku, powołując się na Ustawę o rozwoju systemu oświaty i wychowania z 1961 roku, wprowadzono w szkole ośmioletni system nauczania, co spowodowało konieczność budowy nowej szkoły.

W nowym budynku powstały 4 sale i pokój nauczycielski. Pomieszczenia były duże, jasne, wyposażone w nowe ławki i krzesła. Jak wspominają nauczyciele wówczas pracujący, nie brakowało pomocy dydaktycznych. W budynku użytkowanym wcześniej umieszczono bibliotekę i oddział przedszkolny. Jedynymi mankamentami był brak sali gimnastycznej, bieżącej wody oraz ubikacji. Na początku lat siedemdziesiątych dyrektorem przedszkola była pani Grażyna Kuzawska.

W roku 1974 nastąpiła następna reorganizacja szkoły. Placówka w Sielczyku została szkołą czteroletnią, a starsze dzieci uczęszczały do Zbiorczej Szkoły Gminnej nr 6, która mieściła się przy ulicy Leszczynowej w Białej Podlaskiej. Do 1975 roku wieś Sielczyk, leżąca nieopodal Białej Podlaskiej, należała do gminy Sidorki, a jej obszar wynosił 656,32 ha i zamieszkiwało go 394 mieszkańców.  W 1975 roku Biała Podlaska została stolicą województwa, co przyczyniło się do dwukrotnego zwiększenia liczby jej mieszkańców w ciągu następnych 20 lat. Sielczyk, z racji swego położenia, został włączony do Białej jako dzielnica miasta.

W 1983 roku szkoła w Sielczyku zmieniła nazwę na Szkołę Podstawową nr 7 w Białej Podlaskiej. Ponownie wrócił system ośmioklasowy. Nastąpiły duże zmiany, gdy dyrektorem został Stanisław Strykowski. Dzięki jego staraniom placówka odzyskała od mieszkańców Sielczyka świetlicę, którą po remoncie adaptowano na salę gimnastyczną. Szkoła systematycznie wyposażana była w pomoce naukowe i klasopracownie. Na wyróżnienie zasługuje pracownia techniczna, wyposażona bogato w różne sprzęty i maszyny potrzebne do prac technicznych i mechanicznych. Zorganizował ją Waldemar Holak. W tym czasie doprowadzono do szkoły wodę i zorganizowano dwie ubikacje.

Od 1991 roku dyrektorem szkoły została Henryka Kurzajewska. Od tego momentu rozbudowa budynku następowała w szybkim tempie. Ogromny plac (ok. 2000m²) otaczający budynek, pięknie zagospodarowany, jest do dnia dzisiejszego wizytówką szkoły.